Powołane 3 marca 2009 r. Centrum Przyjaznych Relacji „Ludzie - Zwierzęta” przy Wydziale Środowiska i Rolnictwa Urzędu Miejskiego Wrocławia zainicjowało program "Pies dobry mieszkaniec Wrocławia".

   W realizacji programu uczestniczą także: Straż dla Zwierząt, Straż Miejska, Policja, Schronisko dla Zwierząt, Ogród Zoologiczny, ośrodki szkolenia psów we Wrocławiu i okolicy, Uniwersytet Wrocławski, Uniwersytet Przyrodniczy, lecznice weterynaryjne, przedszkola i szkoły, Wydział Zdrowia Urzędu Miejskiego Wrocławia, Polskie Stowarzyszenie Zoopsychologów, Polskie Stowarzyszenie Treserów, a wsparcia medialnego udzielają: TVP Wrocław, Polskie Radio Wrocław, specjalistyczny wortal o psach - www.psy24.pl, miesięczniki „Mój Pies” i „Kynologia”, „Gazeta Wrocławska” i „Gazeta Wyborcza”. Szczegółowy opis programu znajduje się m.in w wortalu www.psy24.pl.

   Osobiście zaangażowałem się w pomoc przy realizacji tego pożytecznego programu ponieważ podzielam zawarte w nim tezy, że "by pies mógł się stać dobrym obywatelem, potrzebuje odpowiedzialnego właściciela. Właściciel więc musi zobowiązać się dbać o zdrowie i bezpieczeństwo swojego psa i ludzi, którzy mają z nim kontakt." Moje zadanie, jako specjalisty od odzwierzęcych chorób pasożytniczych nie polega wyłącznie na tym, aby w rzetelny i najbardziej przystępny sposób przedstawić zagrożenia wynikające z braku dbałości właścicieli o zdrowie swoich zwierząt i o czystość środowiska aglomeracji, lecz także jak tym zagrożeniom przeciwdziałać i jak je likwidować, gdy niestety zaistnieją.

   W lipcu bieżącego roku dzięki współpracy TVP Wrocław z Urzędem Miasta Wrocławia akcja "Pies dobry mieszkaniec Wrocławia" została zprezentowana w programie redaktora Jacka Wenzla ŻYJ BEZPIECZNIE. Kto programu nie widział w TV ma okazję obejrzeć go teraz w internecie. Zapraszam :-)

UWAGA: Zanim przystąpisz do lektury treści opublikowanych na tej stronie zapoznaj się z podstawowymi informacjami o toksokarozie: CHOROBY ODZWIERZĘCE/TOKSOKAROZA  oraz z zaleceniami na stronie: DOBRE RADY

Kiedy po raz pierwszy w swoim życiu szczenię zostało odrobaczone, jakim preparatem i ile razy to jedna z najistotniejszych rzeczy  na jakie powinien zwrócić uwagę nowy właściciel zwierzęcia. Dlaczego?

     Jeszcze do niedawna o pasożytach u szczeniąt przypominano sobie dopiero wtedy, gdy po raz pierwszy należało zaszczepić je na nosówkę i parwowirozę, czyli (w zależności od zastosowanej szczepionki) w 6-7 tydodniu życia. Przed podaniem szczepionki przeprowadzano zabieg odrobaczania i ... zapominano o pasożytach, mimo iż po podaniu leku szczeniaki wydalały z kałem kłęby glist. W praktyce oznaczało to, że szczenięta dorastały w hodowli, która była silnie zanieczyszczona jajami glist, a jednorazowy zabieg odrobaczania miał jedynie symboliczne znaczenie w walce z tymi pasożytami. Szczenięta ponownie zarażały się zjadając jaja w których rozwinęły się niebezpieczne larwy, a larwy, które były w trakcie wędrówki w organizmie tych zwierząt, gdy im podano lek, bez przeszkód kończyły ją lokalizując się w jelicie cienkim, dojrzewając i oczywiście siejąc kolejne tysiące jaj do środowiska.

     Przypominam, że nawet najlepsze leki zastosowane w zalecanej dawce mogą skutecznie zlikwidować jedynie inwazję glist znajdujących się w jelicie i ich larw, jednak pod warunkiem, że te akurat znajdują się we krwi. W zanieczyszczonej jajami glist hodowli szczenięta nie tylko je połykały, ale były wręcz nimi oblepione, co stanowiło nie tylko zagrożenie dla nich samych, ale i dla ludzi (hodowców, nowych właścicieli zwierząt i oczywiście ich rodzin). Sprzedając lub darowując takie szczenięta nowym właścicielom hodowcy nieświadomie narażali ich na zarażenie glistą psią, a więc na utratę zdrowia. ... cdn.

    Niektórzy uważają, że wdepnięcie w psią kupę przynosi szczęście. Prawdopodobnie wśród tych, co tak uważają najwięcej jest właścicieli psów. Oczywiście tylko tych właścicieli, którzy nie chcą, brzydzą się lub znajdują tysiąc innych powodów aby tylko nie posprzątać po swoim pupilu, gdy ten załatwi się w miejscu publicznym. Zaznaczam, że nie jestem przeciwnikiem posiadania zwierząt w domu,  jeżeli są ku temu warunki. Trzeba jednak pamiętać, że posiadanie swojego zwierzęcia wiąże się także z pewnymi obowiązkami, które w mojej ocenie wcale nie są ani uciążliwe, ani tym bardziej wstydliwe. Oczywiście sprzątanie kupy nie należy do przyjemności. Jest jednak wyrazem dbałości zarówno o swojego pupila, jak i o nas wszystkich, ludzi. Tak jak nie mamy w zwyczaju (przynajmniej zdecydowana większość z nas) załatwiania się "gdzie popadanie", tak samo musimy jako właściciele zwierząt zadbać o czystość miejsc publicznych i nie znaczyć trasy naszego wspólnego spaceru z psem kupami. Pozwolę sobie w tym miejscu zacytować głównego bohatera kultowego filmu "Dzień Świra". Bohater widzi defekującego pod swoim oknem psa i zdecydowanie się temu sprzeciwia. Jednak właścicielka psa, nie widząc w tym nic zdrożnego ze zdziwieniem stwierdza - "To przecież tylko pies, tylko." Bohater na to - "To co, że pies. To ma mniej gówniane gówno od człowieka". No właśnie!?

     Na ćwiczeniach klinicznych z parazytologii studenci medycyny weterynaryjnej uczą się między innymi wykrywać  pasożyty w kale zwierząt i ludzi. Pewnego razu zdarzyło się, że jeden ze studentów wdepnął przed ćwiczeniami w psią kupę i zauważył to dopiero po wejściu do laboratorium (zresztą szybko wyczuli to wszyscy studenci i prowadzący zajęcia). Zawstydzony student poprosił mnie, czy może opuścić laboratorium, żeby na zewnątrz oczyścić obuwie. Zgodziłem się, ale najpierw pobrałem niewielką próbkę kału z podeszwy buta studenta. Po wykonaniu badania tej próbki okazało się, że znajdują się w niej liczne oocysty i jaja pasożytów (w tym jaj niebezpiecznego dla człowieka nicienia - glisty psiej (Toxocara canis)). Studenci byli zaskoczeni, że w tak małej ilości kału może się znajdować tak wiele pasożytniczych oocyst i jaj. Trzeba wiedzieć, że wszystkie wykryte przez nas twory pasożytnicze były w początkowym stadium rozwoju, a więc nie były zaraźliwe dla ludzi i zwierząt. Jednak gdyby pozostawały w środowisku jeszcze przez kilka dni do kilku tygodni, to stanowiłyby zagrożenie dla zdrowia ludzi i zwierząt. Student wdepnął więc w "świeżą" kupę, prawdopodobnie młodego psa, co można było wywnioskować z wykrytych w niej gatunków pasożytów.

     W lutym bieżącego roku sprawą psich kup zainteresowała się Gazeta Wyborcza. Redakcja dziennika zajęła się tym tematem zaalarmowana telefonami i e-mailami mieszkańców dużych aglomeracji (najwięcej z Warszawy i Wrocławia). W internecie (gazeta.pl) i na łamach miejskich serwisów Gazety Wyborczej ukazało się wiele artykułów, które w różnorodny sposób ukazywały ten niezbyt medialny, śmierdzący problem. Były poruszane kwestie estetyki, ludzkich i psich zachowań, społecznych stereotypów, a także dbałości o zdrowie mieszkańców metropolii. Kulminacją akcji był happening zorganizowany 8 marca 2008 r. w Warszawie pod wymownie brzmiącym tytułem "Sprzątam po swoim psie". Spora grupa ochotników, wśród których nie zabrakło VIPów dawała przykład innym właścicielom czworonogów i na średniej wielkości warszawskim skwerze zebrała 18 kg psich kup. Czy to przemawia do naszej wyobraźni i świadomości?! 

     Powtórzę raz jeszcze, sprzątanie po swoim psie nie przynosi ujmy właścicielowi zwierzęcia, wręcz przeciwnie jest przykładem dbałości o swojego pupila i zdrowie wszystkich mieszkańców aglomeracji. Zebrany do woreczka kał może być wrzucony do standardowego pojemnika na śmieci, gdyż według obecnie obowiązujących przepisów stanowi on odpad organiczny. Więc nie ma sensu sięgać po argument, że nie sprząta się po swoim psie ponieważ w mieście brakuje specjalnych pojemników na zwierzęce odchody.

Dipylidium caninum – tasiemiec psi

     W Polsce notowany u 10-51% psów i 51-71% kotów. Długość ciała dorosłego pasożyta wynosi 13-80 cm. Człony maciczne, które nie tylko z kałem mogą opuszczać organizm żywiciela, lecz także samoczynnie wypełzać z odbytu, swoim kształtem przypominają pestkę ogórka lub dyni. Zwierzęta zarażają się tym pasożytem przypadkowo zjadając pchłę, w której znajduje się postać larwalna tasiemca. Po 2-3 tygodniach od chwili zarażenia zwierzę wydala z kałem pierwsze człony.

Objawy zarażenia u ludzi

     U osób dorosłych dipylidioza najczęściej przebiega bezobjawowo. Objawy niestrawności, utrata apetytu, bóle brzucha, a nawet wymioty, obserwowane są zwykle u dzieci. Inwazję tasiemca wykrywa się badając kał (koproskopia). W kale zarażonego człowieka znajduje się charakterystyczne człony, bądź jaja skupione w grupy po 3-30 sztuk (macica tasiemca tworzy torebki wypełnione jajami).

Jak zaraża się człowiek?

     Podobnie jak zwierzę człowiek zaraża się zjadając pchłę z larwą tasiemca. Dzieje się tak wtedy, gdy zwierzę najpierw wygryza taką pchłę z własnej okrywy włosowej, a następnie liże człowieka lub gdy człowiek całując psa lub kota przypadkowo ją połknie. Głaskanie zwierząt, a następnie spożywanie pokarmu bez umycia rąk, może także skutkować zarażeniem.